Mijn vriendin wilde graag een kat hebben maar ik hield de spreekwoordelijke boot af. Op een dag kwam ze thuis met een enthousiast verhaal. De Dierenbescherming zocht een opvang voor een kat waarvoor haar verzorgers allergisch waren geworden. Een allergie voor kattenharen is mogelijk alleen komt die allergie niet spontaan op als je jaren een kat in huis hebt. Maar dat wist ik toen niet.
De kat was niet zomaar een kat maar een American Maine Coon. Een witte kater en destijds één van de zeven Maine Coons in ons land. Ik liet me overhalen om in ieder geval kennis te maken met de kat en zijn eigenaren. Tja, die vrijblijvende kennismaking moet je natuurlijk nooit doen. Zeker ik niet want katten “voelen” mijn genegenheid.
Daar zaten we dan in een riante villa in ’t Gooi. De eigenaar van het dier deed alle moeite om ons te overtuigen dat afscheidnemen hem zwaar viel. Maar ja, zijn vrouw was allergisch geworden en haar gezondheid ging voor. Ondertussen viel op dat de kat veel plezier beleefde aan zijn krabpaal. Er werd me uitgelegd dat zo’n paal simpel te maken is van een afvoerbuis en touw. Je smeert de buis in met lijm en wikkelt het touw strak om de buis. De voet maak je van een plankje met een gat erin. Klaar.
Mijn vriendin en ik waren verkocht. Deze kat zouden we mee naar huis nemen met de afspraak dat als de kat zich niet thuis zou voelen bij ons, we hem terug mochten brengen. En zo geschiedde.
De eerste dagen gingen boven verwachting goed. De kat at, ging netjes op zijn bak en kwam lief bij ons op de bank liggen. Ondertussen was ik in de hal begonnen aan de krabpaal waarbij de kat niet meer van mijn zijde wilde wijken. Hij gaf me de indruk te willen helpen met advies. Toen de paal eindelijk klaar was keek hij er niet naar om. Dat was vreemd. Maar ook zijn bakje met eten bleef onaangeroerd. Ik werd ongerust. Met een raskat ga je niet naar zomaar een dierenarts. Je zoekt een specialist op.
Ik vond zo’n specialist in Bussum De dierenarts keek me hoofdschuddend aan. “Zijn die gele ogen je niet opgevallen? Deze kat is al heel lang ziek en heeft geelzucht.” “Heel lang ziek?” Ik vertelde de dierenarts hoe we aan hem gekomen waren. Die gele ogen hoorde bij het ras had de eigenaar gezegd. Dat was dus gelogen, ook de plotselinge allergie zette de dierenarts vraagtekens bij. Hij stelde een dure operatie voor maar kon geen zekerheid geven over de afloop. Helaas, die operatie liep niet goed af.
We voelden ons belazerd door de vorige eigenaar en vermoedde dat hij wist dat de kat ziek was maar de kosten van de dierenarts niet wilde betalen. De dierenarts kwam met een vilein plan. Hij stelde voor om de rekening van de operatie naar de vorige eigenaar te sturen met een brief waarin hij de familie (vader, moeder en 4 kinderen) het dwingend advies gaf zich te laten controleren op geelzucht. Het was in de tijd dat particulieren met een inkomen boven modaal dat soort kosten zelf moesten betalen.
Geelzucht is een besmettelijke ziekte maar de kans dat we die ziekte van een huisdier oplopen is heel klein. Evenwel hoorde ik later dat het gezin inderdaad naar het ziekenhuis is gegaan. En ik kwam erachter dat de kat al eerder was opgenomen geweest in een dierenhospitaal in Lelystad. Maar gezien de kosten werd hij niet verder behandeld. Indien dat wel was gebeurd had hij nog geleefd.