Hij ligt lief te slapen op de foto hierboven maar kan bij zijn afwezigheid ons storten in een poel van narigheid. Deze cryptische omschrijving vraagt om nadere uitleg. Toen mijn ex met onze drie katten vertrokken was, ontdekte ik enkele weken later een paar zwarte wormpjes op de vensterbank. In eerste instantie dacht ik dat dit ongedierte uit mijn nieuwe planten afkomstig was. Maar nadat ik de planten had opgeruimd verschenen ze weer. Nu groter in aantal.
Zouden het larven van vlooien zijn? Ik deed er een paar in een flesje en ging ermee naar de dierenarts die toen nog heel betaalbaar was. De man keek aandachtig en vroeg of mijn katten ook vaak buiten kwamen. Nee, dat kwamen ze nooit. Ze leefden samen met ons in de flat. Dan waren vlooien vrijwel uitgesloten. Bovendien waren de larven ook te groot voor een vlo. Aldus de dierenarts. Maar hij had een tip. In ’s Graveland zat een lab van een fabrikant voor diergeneesmiddelen. Misschien waren ze daar bereid me verder te helpen.
De wetenschappers in het laboratorium wilden mijn bijzondere vondst inderdaad analyseren. Nee, larven van een kattenvlo konden het niet zijn. Te groot. Maar wat dan wel? De geleerde heren moesten het antwoord schuldig blijven. Maar ook zij kwamen met een tip: ga naar het lab van het Tropenmuseum.
Ik had opnieuw geluk dat een wetenschapper, ditmaal van het Tropenmuseum, naar dat enge wormpje van mij wilde kijken. Op het eerste gezicht was het duidelijk dat het een larve was. Niets nieuws want zover was ik ook gekomen. Maar nu de vraag waarvan? Zij wist het niet maar zou gaan zoeken in de bibliotheek. Drie dagen later kreeg ik het antwoord. Het was aannemelijk dat het de larve van een vlo betrof maar dan wel een kolossaal exemplaar, zeg maar een supervlo. Het advies: zuigen, zuigen en nog eens zuigen.
De twijfel wel of geen vlo werd enige tijd later voorgoed teniet gedaan. Ondanks zuigen, zuigen en nog eens zuigen kwamen de larven uit en zagen de vlooien mij als hun ideale gastheer.
Natuurlijk bestaan er tal van middelen om je huis vlovrij te maken. Ook zijn er bedrijven die voor veel geld je huis komen cleanen. Maar dan moet je een paar dagen uit logeren gaan vanwege het gif dat zij gebruiken. Inmiddels is dat gif niet meer toegestaan. Ik vond een andere, vriendelijker oplossing: kaarsen, water en afwasmiddel.
Zodra het donker wordt komen vlooien af op licht. Een oud huismiddel is vlooien verdrinken. Leg een wit kussensloop op de grond. Zet daarop een flinke bak met water. Doe enkele druppels afwasmiddel in het water en zet er een forse brandende kaars in. Het effect is een echt vlooientheater maar dan wel met een morbide afloop. Het afwasmiddel maakt de vleugeltjes lam en vervolgens verdrinkt de vlo. Ik kan me nu niet meer herinneren hoeveel avonden ik in de weer met dit vlooiespel ben geweest. Maar dit bleek voor mij wel de oplossing te zijn.
De uitzonderlijk grote larve was dus toch van een vlo. Dan vraag je je af waarom een dierenarts en een paar wetenschappers dat niet zien. Nu blijken er 2500 soorten vlooien te zijn en 50 soorten in de Benelux waaronder verschillende die onze katten graag als hun gastheer of gastvrouw gebruiken. Dit hadden ze dus kunnen weten.
De vraag die open blijft staan is hoe de vlooien onze katten hebben gevonden terwijl ze nooit buiten kwamen. Ik ben vergeten het de vlooien te vragen. Wat voor de hand ligt is dat ik of mijn vriendin een vlo van buiten hebben meegenomen. Maar bij de katten hebben we er nooit iets van gemerkt. Het kan zijn dat de vlo die alle ellende veroorzaakt heeft onze katten ontdekt heeft vlak voor hun definitief vertrek. De vlo die vervolgens eenzaam in mijn huis achterbleef nam wraak…