Daar lijkt het soms op. Katten zijn gewoontedieren. Zodra je een kat op een vast tijdstip zijn eten geeft, onthoudt hij dat. Hij staat dan precies op tijd naast je te miauwen alsof hij zeggen wil: “Hier ben ik Baasje, waar blijft nu mijn diner?”
Zoogdieren beschikken net zoals de mens over een interne klok die los van externe factoren zoals licht en donker of zomer- en wintertijd, 24 uur doortikt. Die interne klok beheert tal van fysieke processen met een dagelijkse cyclus. Wij zijn ons dat nauwelijks bewust maar leven er wel naar, zo ook onze katten.
Hoewel katten zonder klok precies weten wanneer ze wat lekkers krijgen kunnen we ze leren om op de klok te kijken. Met name de ouderwetse hangklok op het plaatje hierboven. Zodra die klok, laten we zeggen 5 uur slaat, geven we onze kat iets lekkers te eten. Met wat oefening zal de kat inderdaad naar de wijzer op de klok kijken en gaan wachten tot hij 5 slagen maakt.
Net zoals honden hebben katten een fabelachtig geheugen. Vorige week zondag werd me dat weer eens gedemonstreerd door Minoes de blauwe Rus van mijn vrienden waarover ik dit verhaal schreef. Met mijn verjaardag was het de eerste keer dat ze naast me ging zitten op de bank in de hoop dat ik haar liet meegenieten van mijn sushi. Natuurlijk gaf ik haar een stukje rauwe vis.
Vrijdagavond voor de kerst was ik opnieuw bij mijn vrienden. Ik had een kerstcadeau voor ze gekocht en ook iets lekkers voor Minoes. Vis is haar favoriet. Sheba heeft kleine maaltijd zakjes met kip en zalm. Die had ik voor haar meegenomen. Met zo’n zakje kun je een kat voeren. Minoes was er onmiddellijk gek op.
Vorige week zondag had ik kattensnoepjes bij me en ook nog een doosje met verwen maaltijden. De zogenaamde deelbare porties. Het zakje met snoepjes zat nog goed verpakt in mijn colbert. Minoes stond in de tuin voor de deur te bedelen om binnen te mogen komen toen ze mij zag. Zodra de deur voor haar werd opengedaan rende ze onmiddellijk naar me toe. Hoe kon ze weten dat ik wat lekkers voor haar bij me had? Ruiken was nog onmogelijk want het zakje met snoep was hermetisch gesloten.
Ze bleef met vragende ogen voor me staan, sprong toen naast me op de bank in afwachting wat zou gaan komen… Natuurlijk maakte ik het zakje open en gaf haar een paar kattensnoepjes. Het was onmiddellijk “dik” aan tussen ons. Ach ja, de liefde van de kat gaat dikwijls door de maag. Althans de liefde van Minoes voor mij.
Het leuke is dat Minoes, die een heftig verleden heeft en niet zo makkelijk vriendschappen met mannen sluit, dus eindelijk na 5 jaar vriendjes met mij is geworden. Ik geef toe dat het zonder lekkers waarschijnlijk niet was gelukt.