De dood van een huisdier is altijd emotioneel. Je bouwt met het dier een relatie op en plotseling is het stil om je heen. Etensbakjes, een mand en speeltjes zijn de stille getuigen van een “kind” dat er niet meer is. Ieder mens beleeft zo’n afscheid op zijn eigen manier. Maar zelden heb ik zo’n mooi In Memoriam gelezen als dit van Bianca bij de dood van Peppie.
Peppie was de kat van haar vriendin Noel die in buitenland verblijft en door de Lockdown niet meer naar ons land terug kon komen. Bianca past op haar huis in Haarlem en ook op haar kat Peppie, een oude dame van 21 jaar die veel verzorging nodig had. Op 3 juni overleed Peppie en Bianca schreef :
“Peppie was op leeftijd en haar gezondheid vertoonde de nodige problemen. Ze droeg ze met kracht en gelatenheid. Liet zich niet van de wijs brengen. Slikte medicatie alsof het koekjes waren. Genoot van mijn knuffels, healingmassages, de rust, haar natje en droogje. Minder favoriet waren natuurlijk bezoekjes aan de dierenarts.
Ze spiegelde mij als oude wijze ziel met haar gedrag en doordringende blik in haar bijzondere ogen. Met haar fijngevoeligheid prikte ze door alles en iedereen heen. Haar maakte je niets wijs. In haar wereld regeerde niet de leugen, maar de waarheid. Die gaf ze glashard terug. Waar een klein dier groot in kan zijn. Waar een klein dier zo’n grote ruimte in huis mee kon innemen. Haar licht scheen altijd voluit, ook al was er soms donkerte.
Twee dagen lang was je onrustig. Mauwde dag en nacht. Je leek een plekje te zoeken waar je weg kon kruipen. Vond geen rust meer in je vertrouwde leventje en de kracht en gelatenheid in het dragen van je zieke lichaam was verdwenen.
Het einde van iets ouds en het begin van iets nieuws, dat ik al een hele tijd voelde aankomen.
Het was tijd voor je om te gaan. Jouw taak zat erop. Je had maar een klein duwtje nodig om over te gaan. Dat voelde voor mij als een opluchting. Te voelen dat we de juiste keuze hadden gemaakt je te laten gaan. Weg uit je aardse zieke jasje terug naar jouw thuis, waar dat ook mag zijn.
Jouw jasje rust op een prachtig plekje in de duinen. Aan de voet van een meer, omringd door dennenbomen. Naast je rustplek groeit nieuw leven. De eerste jonge blaadjes van een eik piepen boven het zand uit. De zon schijnt haar licht op jullie beiden. Het oude en nieuwe bij elkaar gebracht in de natuur.
Je laat een grote leegte achter. Tegelijkertijd maak je ruimte voor me om die opnieuw te vullen. De nieuwe fase, die ik voelde aankomen. Tijd voor mij om jouw op reis gaan een plekje te geven, maar ook om mijn reis in het nieuwe vorm te geven. Te laten ontluiken wat deze nieuwe ruimte me gaat brengen.
Dag lieve Peppie. Dank je wel voor de mooie en bijzondere aardse tijd die we samen waren en waarin je me vol vertrouwen toeliet als jouw oppas en me wijze lessen leerde, zodat ik bleef groeien. Waarin we lekker konden knuffelen, energie uitwisselen en soms zelfs nog een beetje spelen. Jouw licht schijnt nog steeds, dat zal nooit doven. Het komt alleen voortaan van wat verder weg, maar zal altijd een heldere gids blijven op mijn pad.”
Peppie 5 mei 2000 – 3 juni 2021