Vrienden van mij hebben een blauwe Rus van ongeveer 11 jaar oud. Minoes is haar naam. Ze is een poes met een beladen verleden. Opgegroeid als boerderijkat kwam ze vervolgens terecht bij een gezin dat haar lastig vond en haar schonk aan het asiel. Via het asiel vond Minoes onderdak bij een jong stel tot de gezinsuitbreiding zich aankondigde. Een kat bij de baby vonden ze geen goed plan. Voor de derde maal stond Minoes op straat. Maar nu lachte het geluk haar toe want mijn vrienden gaven haar een thuis en de liefde die Minoes nog nooit gekend had. Eind goed, al goed?
Vlak voor de kerst 2016 namen mijn vrienden Minoes in huis. Ze hadden enkele maanden daarvoor een kat verloren die gestorven was aan de ouderdom. Die kat was een sociaal dier. Altijd vrolijk en met iedereen goede maatjes. Minoes was het tegenovergestelde van haar voorganger. Hoewel ze zichtbaar blij was met haar nieuwe woonomgeving, en de grote tuin onmiddellijk tot haar domein had verklaard, liep ze schichtig door het huis. Bezoekers werden angstvallig gemeden en met een grote boog liep ze om de heer des huizes heen.
De drang voor Minoes was groot om continu naar buiten te gaan. Ook als het koud was en er sneeuw lag. Minoes bleek uitermate behendig in het vangen van vogels en muizen. De vogels plukte ze letterlijk uit de lucht. Ze nam haar buit vervolgens mee naar binnen om te laten zien wat ze gevangen had en vrat ze dan met huid en haar op. Als aandenken liet ze het snaveltje liggen.
Hoewel iedereen weet dat een kat nu eenmaal een roofdier is willen we niet met die eigenschappen geconfronteerd worden. Minoes had daar maling aan. Bestraffend toespreken hielp niet. En na enig nadenken was dat ook logisch. Minoes was opgegroeid als boerderijkat. Om verlost te worden van de muizen kreeg Minoes waarschijnlijk geen kattenvoer. Ze moest zelf voor haar diner zorgen, een kat is daar uitstekend toe instaat.
Maar de situatie is nu totaal anders dan op de boerderij. Dagelijks krijgt Minoes lekkere hapjes en kattenbrokjes die ze gulzig naar binnen werkt. Toch bleef ze jagen, vogeltjes en muizen vangen en vooral haar territorium verdedigen. De katten van de buren zijn in haar tuin tot op de dag van vandaag niet welkom.
Vanaf de eerste dag dat mijn vrienden Minoes in huis namen liet ze overduidelijk haar hekel aan mannen blijken. Maar er is een kentering gaande. Een kentering die bijna 3 jaar heeft geduurd. Als er nu mannen zijn komt Minoes nieuwsgierig kijken. Ze gaat niet op schoot liggen maar wel in de directe omgeving. In de tuin wil ze net als wij aan tafel zitten en heeft dan ook haar eigen stoel. Minoes is socialer geworden en laat het jagen aan de katten van de buren over.
Wat is er gebeurt dat haar gedragsverandering kan verklaren? Hebben mijn vrienden een peperdure kattengedragsverandering therapeut ingehuurd? Nee, dat hebben ze niet. Minoes is zelf tot de ontdekking gekomen dat jagen niet meer nodig is met een volle buik en dat mannen ook heel lief kunnen zijn. Je hebt als baas van de poes alleen heel veel geduld nodig om het vertrouwen bij het dier te winnen. En dat is uiteindelijk gelukt.